İnsanların konuşmak doğasında var. Ne demişler hayvanlar koklaşa koklaşa insanlar konuşa konuşa… Belki bunu başka anlamda kullananlar vardır ancak ben gerçek anlamıyla kullanacağım.
Hayat insanların bir çoğunu yalnızlığa itiyor ne yazık ki… Yalnızlık kötü bir şeymiş gibi algılıyor herkes ama değil. Yalnızlık güzeldir. Düşünmeye vakti kalır insanın. Hatalarını, doğrularını, yanlışlarını, konuşması gerekenleri ve gerekmeyenleri, hayatına sokacak insanları ve çıkarılacak insanları vs…. Bir çok şeyi düşünür insan.
Bazen de yalnızlık zulüm olur insana. Sevgiye muhtaç, sohbete hasret koyar. Yardıma muhtaç eder. Yanlış insanları hayatına soktuğunun farkına vardırır. Nasıl kurtulacağını düşündürür insana.
Zararın neresinden dönülürse dönülsün kârdır denir ve kurtuluş başlar. Bir çoğumuzun zamanında kurtulduğu bir çok sıkıntı gibi.
Bundan sonra bir huzur bir rahatlama dönemi başlar. Korku yerini cesarete, mutsuzluk yerini mutluluğa, ağlamak yerini tebessüme bırakır.
Hepinizin sorunlarından bu denli kurtulmanızı çok isterim.
Üzüntülerinizin ve kederlerinizin üzerine bir gün sifon çekin!